prosto, logicznie i na temat :) Przy okazji mec. Orski pod wpisem 18. w komenatarzu napisał: "Świadczeniem pieniężnym jest każde świadczenie, którego przedmiotem jest szeroko pojęty pieniądz. Zwrot równowartości kwoty udostępnionych środków pieniężnych ma charakter świadczenia pieniężnego, jakkolwiek byśmy interpretowali istotę kredytu. Ale odsetki winny być oczywiście liczone od udostępnionego kapitału."

Panie Ryszardzie,
b. dobra praca. Wyszliśmy z analizy w stronę syntezy. To dobrze, bo taka metodyka pozwala na zaobserwowanie nowych rzeczy.
Aczkolwiek nie wiem, czy wniosek końcowy jest słuszny w 100%. Skoro nie można stosować waloryzacji umownej art.358-1 par.2 do umów pożyczek art.720, to ciekawi mnie czy bank może udzielić rolnikowi pożyczki (kredytu) waloryzowanego ceną żywca? Wydaje się, że może - bo nie widzę powodu dla którego rolnik miałby nie dostać pożyczki na 100 świnek, a zobowiązał się zwrócić po roku równowartość 105 sztuk?

Dziękuję za to skojarzenie. Jesteśmy zgodni z mec.Orskim; mecenas jednak nie określił dlaczego nie można waloryzować kapitału - tę lukę wypełnia niniejsza analiza. Oczywiście każde świadczenie z użyciem pieniądza to świadczenie pieniężne, jednak nie wszystkie świadczenie pieniężne podlega art.358-1 par.1, który stanowi że: "Jeżeli przedmiotem zobowiązania od chwili jego powstania jest suma pieniężna, spełnienie świadczenia następuje przez zapłatę sumy nominalnej, chyba że przepisy szczególne stanowią inaczej”. Kluczowa jest ostatnia część zdania “chyba że przepisy szczególne stanowią inaczej”. W przypadku kredytu art.69 p.b. mamy literalne stwierdzenie "zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu”, które jest podkreśleniem zasady nominalizmu dla kredytu. Dla kredytu PLN jedyna forma poboru należności za udostępnienie kapitału to oprocentowanie i prowizje.

Panie Tomaszu,

dziękuję za pozytywną ocenę. Po miesiącach analiz zebraliśmy olbrzymią ilość wiedzy, przechodząc z nieświadomej i świadomej niekompetencji, do punktu kompetencji świadomej. Wydaje mi się że w kilku sprawach także dotarliśmy do stanu kompetencji nieświadomej [Wikipedia: Four stages of competence]. W moim przypadku zaczynają się łączyć obszary pozyskanej wiedzy w całość. W przypadku powyższej analizy czynnikiem spajającym pewne obszary pozyskanej wiedzy był kodeks zobowiązań z 1933.

Odnosząc się do przykładu z inwentarzem, muszę powiedzieć że rolnik jest idealną metaforą naszej sytuacji sprzed 10 lat. Z jakiegoś powodu (nie istotnego w tej wypowiedzi) chcieliśmy pożyczyć walutę CHF. I bank tę naszą chęć obsłużył. Pozostaje tylko zapytać czy obsłużył zgodnie z prawem. Czy mógł to zrobić? Jeżeli prawno nie umożliwia udzielania pożyczki pieniężnej indeksowanej ceną towaru to bank nie może takiej pożyczki udzielać. Ot co. Jeżeli robi to, omijając literę ustaw to łamie prawo. A tak robić nie wolno.

Moim zdaniem nie ma prostego narzędzia prawnego aby bezpośrednio obsłużyć potrzebę rolnika.

Narzędziem do poboru zysku od pożyczki jest oprocentowanie. W tej sytuacji bank powinien określić ilość wypłacanego pieniądza na podstawie ceny rynkowej 100 świnek. Tyle może zrobić z pożyczką. Rolnik musi zwrócić ilość pożyczonego pieniądza (tak stanowi prawo) i ew. zapłacić odsetki od kapitału na podstawie art.359 k.c. Stosując instutucji pożyczki rolnik może wziąć pieniądze na 100 świnek i umówić się na oprocentowanie 5%. Będzie to działać przy stałej cenie inwentarza. W przypadku wzrostu ceny rolnik zarobi; w przypadku spadku rolnik starci. Do obsługi tego typu operacji służą instrumenty pochodne. Rolnik powinien podpisać umowę na kontrakt terminowy na cenę świnek i w ten sposób zrównoważyć ryzyko. W tym obszarze nie jestem ekspertem. Tutaj znalazłem opis historyczny instrumentów pochodnych: http://sobczukkrzysztof.com/2015/05/02/historia-instrumentow-pochodnych/

Pewnym wyjściem z sytuacji może być